️دولتهای جهان روشهای مختلفی برای تعدی به مردم و اموالشان دارند. اینجا به سه روش معروف و شناختهشده برای دزدی، زورگیری و جیببری توسط دولتهای جهان اشاره میشود.
1⃣ مالیات قدیمیترین شیوهی حکام، سلاطین و دولتها برای زورگیری بوده و هست. کدام مالیاتدهنده با رضایت مالیات میدهد؟ کدام مالیاتدهنده با رضایت، مالیات بر ارزش افزوده (مالیات بر مصرف) میپردازد.
دولتهایی که مقداری انصاف دارند به مالیاتدهندگان پاسخگو هستند؛ اما در حال حاضر دولتهای جهان اکثراً بخش زیادی از پول مردمشان را خرج جنگ افروزی، پلیسبازی و تجملگرایی میکنند. از معدود کشورهای خاص که بگذریم؛ بسیاری از دولتهای جهان از طریق مالیات، زورگیری میکنند و به هیچکس پاسخگو نیستند. بهانهی این دولتها برای زورگیری این است که دولت خرج دارد. با این بهانه چندین برابر از هزینههای معمول، خرج میکنند و برای تامین این هزینههای بیمورد مردم را اذیت میکنند.
2⃣ روش دوم که به صورت خاص در صد سال گذشته رونق گرفته مالیاتِ تورمییا مالیاتِ پنهان است. دولتها برای جبران کسری بودجه، بانک مرکزی را تحت فشار قرار میدهند و از طریق افزایش پایه پولی (یا به قول معروف، چاپ پول بیپشتوانه) قدرت خرید مردم را کاهش و در واقع جیب مردم را میزنند. این یکی از مدرنترین جیببریهای دولتهای جهان است. تصور کنید کسی که یکسال کار کرده و فلان قدر پسانداز کرده از این طریق بخشی از پساندازش را از دست میدهد.
3⃣ روش سوم، استقراض از آینده است. این روش به عنوان یکی از جدیدترین روشهای با کلاس و مدرن برای جیببری است. تکنوکراتها و اقتصاددانان با ایدهپردازی و ایجاد روشهای مدرن پولی در این جیببری شریک دولتها هستند. دولتها ولخرجی میکنند و برای جبران ولخرجیها اوراقی چاپ میکنند و به بهانهی کنترل نرخ بهره و سایر بهانهها این اوراق را خرید و فروش میکنند. بازی با این اوراق بعضاً منجر به انتقال هزینهی ولخرجیها به نسلهای آینده میشود. در این شیوهی مدرن، دولتها نه تنها جیب مردم معاصر که جیب آیندگان را نیز میربایند. تصور کنید دولت برای ولخرجیهایش به جای زورگیری از طریق مالیات، ورقهای بیارزشی را به مردم میفروشد و برای بازپرداخت اصل و سودشان بارها اوراق جدیدی منتشر میکند. متخصصین مالی و اقتصادی که تصور میکنند بسیار عالم و دانشمند هستند این روشهای کلاهبرداری و جیببری را به دولتها آموزش میدهند.